Τι είναι η ψυχοθεραπεία

Η ψυχοθεραπεία έχει καθορισμένο χώρο, χρόνο και περιοδικότητα.  Συνήθως διαμορφώνεται σε  εβδομαδιαία, σταθερή βάση ή με τρόπο  προσαρμοσμένο στις ανάγκες του θεραπευόμενου.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να μιλήσουμε για τα πάντα, να δουλέψουμε επάνω σε ένα ζήτημα, όσο χρόνο χρειαστεί. Να δούμε μαζί , όλες τις πλευρές μιας κατάστασης. Μπορούμε να προσεγγίσουμε τον εσωτερικό πόνο, να τον αντιμετωπίσουμε. Μπορούμε να χαρούμε με μια συνειδητοποίηση. Μπορούμε να καταφέρουμε κάτι που προσπαθούσαμε για χρόνια.  Μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε ζητήματα, που δεν καταφέραμε να αποφασίσουμε για αυτά.  Μπορούμε να επαναφέρουμε  γεγονότα, που δεν έπαψαν να μας απασχολούν, να τα δούμε σε βάθος  μέχρι να τα αφήσουμε να λησμονηθούν. Μπορούμε να επεξεργαστούμε ιδέες, σκέψεις, πράξεις ,  που έχουμε παρερμηνεύσει.   Μπορούμε να επιτρέψουμε να εκφραστεί ο θυμός και να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία, προς διαφορετική κατεύθυνση. Μπορούμε να αποδεχτούμε στοιχεία της πραγματικότητας, που αρνιόμασταν. Μπορούμε να αστειευτούμε. Μπορούμε να λυπηθούμε. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε με πιο δίκαιο τρόπο, τις ευθύνες, τις δικές μας και των άλλων. Μπορούμε να αφήσουμε να ολοκληρωθούν τα πένθη που μας καθήλωσαν.

Μέσα μας δημιουργούνται  συγκρούσεις. Συμβαίνουν  δυνατές ψυχικές διεργασίες, που η πηγή τους βρίσκεται συνήθως στο παρελθόν. Πρόκειται για έντονα αισθήματα, που προκλήθηκαν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Εγκαταστάθηκαν μέσα μας σαν πηγές άγχους  και φόβου·  επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, κάθε φορά, που  στοιχεία αυτής της ψυχικής σύγκρουσης επανεμφανίζονται. Η δυνατότητα ελέγχου της συγκρουσιακής κατάστασης και των συμπτωμάτων της, φαίνεται αδύνατη. Αυτή η δύσκολη κατάσταση δημιουργεί απελπισία.

Η άγνοια των δυσκολιών, που μας αναγκάζουν σε μια ψυχική «ακινησία», που μας επιβάλουν φόβους και αναστολές, διαμορφώνουν έναν «ψεύτικο» εαυτό. Του λείπει η ζωντάνια, ο αυθορμητισμός, η δύναμη της προσπάθειας. Σε αυτό το εσωτερικό κλίμα, η δυνατότητα  να πάρει κανείς αποφάσεις ,υποχωρεί. Μια αίσθηση ανικανότητας και αναβλητικότητας κυριαρχεί κι επισκιάζει τον αληθινό εαυτό που αδρανεί. Αυτός λοιπόν, είναι ο κυρίαρχος ψυχοθεραπευτικός στόχος. Η εξάλειψη του «ψευδούς» εαυτού και η ανάδειξη του αληθινού. Αυτό σημαίνει ότι ο θεραπευόμενος, έχει να επαναπροσδιορίσει ένα μέρος του εσωτερικού κόσμου. Ο ψυχοθεραπευτής, στέκεται κυριολεκτικά  κοντά, σε αυτό το νέο «οικοδόμημα», του ανθρώπου  που επιθυμεί να θεραπευτεί ψυχικά.

Γιατί η φροντίδα προς αυτόν, που αναλαμβάνει την ευθύνη να ζήσει καλύτερα, καλύπτει σχεδόν, το ήμισυ της προσπάθειας του.