Κανένας ψυχοθεραπευτής δε διαθέτει «θεϊκές δυνάμεις», όσο χαρισματικός κι αν είναι

Η θεραπευτική εμπειρία είναι αποτελεσματική, μόνο όταν η σχέση ανάμεσα στον ψυχοθεραπευτή και τον  ψυχοθεραπευόμενο, είναι ισχυρή. Δηλαδή, όταν αυτή η σχέση, σταδιακά αναπτύσσεται και ισχυροποιείται, έτσι  ώστε να καταφέρνουν  να βασίζονται  σε αυτήν.

Η σχέση αυτών των δυο προσώπων, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία θα «οικοδομηθεί»  όλη η θεραπευτική διαδικασία . Άλλωστε, δε θα είχε κανένα νόημα, εάν ο ψυχοθεραπευτής απομονωμένος, αναλάμβανε μια θέση εξουσίας, έδινε αυθαίρετες συμβουλές ,έλεγχε και καθόριζε τη συμπεριφορά του θεραπευόμενου.

Κανένας ψυχοθεραπευτής δε διαθέτει «θεϊκές δυνάμεις», όσο χαρισματικός κι αν είναι. Δεν γνωρίζει τα πάντα. Δεν επιτρέπεται να παραβλέπει τις επιδιώξεις, τα ταλέντα και τις δυνατότητες του ανθρώπου που προσπαθεί να θεραπευτεί.

Στα χρόνια που εργάζομαι ψυχοθεραπευτικά, αρκετοί άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί, εάν πρέπει να «κατευθύνω» τη ζωή τους. Η απάντηση, φυσικά, είναι  αρνητική. Το ζεύγος θεραπευτής –θεραπευόμενος, έχει μια κοπιαστική εργασία να ολοκληρώσει. Όσο διαρκεί αυτή η δουλειά, βρίσκουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης του εαυτού και των άλλων. Διαμορφώνουμε ιδέες περισσότερο συνεπείς με τον βαθύτερο εαυτό μας. Αλλάζουμε συμπεριφορά, αποτρέποντας τις πιθανότητες να εμπλεκόμαστε  σε δυσάρεστες καταστάσεις. Ανακαλύπτουμε επιθυμίες που έχουν ξεχαστεί ή απωθηθεί. Βρίσκουμε τρόπους καθησυχασμού. Άρουμε τα συμπτώματα, εντοπίζοντας και αναλύοντας, τις αιτίες που τα δημιουργούν. Επαναξιολογούμε τα ζητήματα, σε σημαντικά και μη. Ανακουφίζουμε τον ψυχικό πόνο. Ενδυναμώνουμε  την εμπιστοσύνη στον εαυτό.

 Κατευθυνόμαστε προς την  αλήθεια, η οποία έχει τη δυνατότητα να κρατά συνεκτικό τον εαυτό. Αυτό σημαίνει, ότι ο άνθρωπος που θεραπεύεται, αποκτά μια εσωτερική ελευθερία, που του επιτρέπει να ικανοποιεί τις  επιθυμίες του.  Μπορεί να επιλέγει και να παίρνει αποφάσεις.

Ο θεραπευτής συμμετέχει όσο και ο θεραπευόμενος.

 Δεν επιτυγχάνεται η  θεραπεία, χωρίς ισοτιμία. Κανείς δεν είναι καλύτερος ή δυνατότερος ή τολμηρότερος ή ακόμη κι εξυπνότερος από τον άλλον. Ο θεραπευτής βασίζεται στην προσωπική  του θεραπεία,  στη  θεωρητική του κατάρτιση και στη θεραπευτική εμπειρία του. Αυτά είναι ,που στην  πραγματικότητα,  τους ξεχωρίζουν.

 Η ζωή δεν υπήρξε για κανέναν εύκολη.

 Το ζευγάρι, θεραπευτής-θεραπευόμενος, έρχονται  αντιμέτωποι με  τα ίδια ζητήματα. 

 Με τα τραύματα του παρελθόντος.  Με τα πένθη. Με την απώλεια. Με την αβάσταχτη δυσκολία του έρωτα.  Με τους φόβους. Με  την φθορά. Με  τα αδιέξοδα των σχέσεων. Με  τις συγκρούσεις μας με τους άλλους.  Με τις εσωτερικές συγκρούσεις. Με την αδικία. Με την κοινωνική ανισότητα. Με την  ατομική διαφορετικότητα. Με  τις εξαρτήσεις μας. Με την αγάπη που χάθηκε. Με τη ρουτίνα της καθημερινής επανάληψης. Με τα χαμένα όνειρα. Με τα παιδιά που κάναμε. Με τα παιδιά που δεν κάναμε. Με τους γονείς. Με τη δουλειά μας. Με τα κιλά μας. Με την ομορφιά που χάνεται. Με το φόβο του θανάτου. Με τη σεξουαλικότητα μας.